KSTBB (Koninklijke St-Truiden Basket Bal)
De pioniers
Was de club Eburonen Tongeren (°1942) in deze pioniersperiode lang het aanzicht van Limburg, ook in Sint-Truiden werd het basketvuur al gauw aangewakkerd.
Sint-Truiden Basket Ball (KSTBB) werd gesticht op 13 augustus 1947 en sloot aan bij de KBBB op 15 augustus 1947. De grote bezieler was een Franstalige officier, Louis Levaux, een ex-internationaal en toenmalig Onder Luitenant bij de Belgische Luchtmacht te Bevingen.
Samen met enkele sportieve Truienaren werd er van start gegaan op een zelf aangelegd pleintje in “de Pist”. Toen Limburg vanaf 1949 zelf Provinciale kampioenschappen begon in te richten, speelde Sint-Truiden hierin steeds een vooraanstaande rol. De herenploeg van STBB werd de eerste Provinciale kampioen (seizoen 1950-1951). Al gauw werden er ook een dames- (Limburg kampioen in ’51, ’52, ’54 en ’60), een scholieren- en een tweede seniorsploeg “Emaillerie Sint-Truiden” (Limburgs Provinciaal Kampioen in ’53 en ’55), opgericht. Maar enkel de herenploeg van STBB – met nog even een titel in 1957 en twee jaar in 4de, bleef overeind. Ondertussen “verhuisde” de club van de “de Pist” naar “de Manège”, dan naar “het Broek” om zich aan het begin van de “gouden” 60’er jaren te vestigen op St-Pieter aan “de Tiense Vest”. Daar werden STBB en zijn supporters vooral geducht als sterke homeformatie. In 1970 werd er een jeugdwerking opgestart en werden de fundamenten gelegd voor de latere doorbraak van STBB naar de hoogste afdeling.
Een snelle opgang
In 1970 miste STBB in extremis de kans om te promoveren, na een verloren testmatch van Optima Tessenderlo, maar één jaar nadien was het bingo. De legendarische testronde tegen favoriet Zillerthal Beringen op 1 april 1972, werd – na een spannende verlenging – door STBB gewonnen. De definitieve doorbraak naar Nationale was een feit.
De promotie viel samen met de welgekomen verhuis naar de Sporthal Tuinwijk, waar KSTBB nu opnieuw gehuisvest is.
Het derde seizoen in de 4de afdeling (1975) behaalde een sterk Antwerps getint STBB de titel. De smaakmaker van het seizoen was Tom Henry, de eerste Amerikaanse baskettende kleurling in onze Trudostad. Deze spectaculaire zwarte parel werd door de ontstane supportersclub “D”rop en D’ruiver” op handen gedragen. Na één seizoen moest super-Tom al opstappen wegen gedragsproblemen en werd hij vervangen door Dave Burns. Deze sympathieke asceet was de grote bezieler van het team dat in 3de afdeling (1976) en in 2de afdeling (1977), samen met Dale Deschamps, telkens de begeerde titel in de wacht sleepte.
Onverhoopt snel gegroeid, stond STBB nu op het hoogste schavotje. De financiële beheerraad en bestond stonden een zware opdracht voor de boeg.
In hogere sferen
Vijf seizoenen speelde STBB onafgebroken in de hoogste afdeling (van 1977 tot 1982), met een 5de plaats als beste resultaat. Telkens werden er moeite noch inspanning gespaard om de ploeg, met 2 Amerikanen, in stand te houden. Naast Belgisch internationaal Herman Reyders was Dave Angstadt ongetwijfeld de Amerikaan die STBB het meeste plezier aan beleefde. Maar ook andere Antwerpse, Luikse en (20) Amerikaanse gastspelers brachten telkens weer spektakel in de sporthal van St-Pieter, dat sinds 1976 het nieuwe heem van STBB was geworden.
In het seizoen 1981-1982, met twee bescheiden Amerikanen, won STBB slecht één wedstrijd en dreigde de club als een pudding in elkaar te storten. De snelle opmars en het leven boven hun stand had een grote financiële put nagelaten. Doch de schitterende resultaten van onze Nationale kadettenploeg (nationale titel en beker, provinciale titel en beker) en de wil om te overleven, moedigden de dynamische bestuurslui aan om verder te werken.
Het was pompen of verzuipen, drastisch saneren en toekomst gericht blijven streven naar een gezonde jeugdpolitiek. Een eerste pijnlijke beslissing was de verkoop van Herman Reynders aan Rimelago Aarschot om de primaire schulden te kunnen betalen. Na het begripvol geduld van vele schuldeisers, intense inzet van coaches en jongeren van eigen kweek, het werk van dynamische bestuursleden en ernstig werkend aan een passend promotiepolitiek, kroop STBB langzaam maar zeker uit de diepe schuldenput.
De heropstanding begon in 1985 met de definitieve aanwerving van Jos Rayen. En toen één seizoen later Filip Bogaerts werd weggekaapt bij Runkster, loodste coach Tony Souverijns de club terug naar de top. Het eerste seizoen (1988) in 1ste kon het gedoodverfde STBB zich slecht handhaven via een spectaculaire eindronde in het Zuidpaleis. Maar het jaar nadien (1989) velde Cuva het verdict en geel-blauw werd terug uit 1ste gewipt. Het verging de ploeg nog slechter toen ze één jaar later (1990) volledig onverwacht naar 3de zakte. In 1991 zette de ontpopte Steven Bullen, met een sterk geregionaliseerd team (in 1989 naar Cuva) en Filip Bogaerts (in 1991 naar Duvel Willebroek) vertrokken ook Steven Bullen en Mike Dubois (in 1992 naar Cuva). Ten gevolge van nieuwe mutatieregelingen veranderde er immers heel wat in het basketlandschap. STBB moest zo weer beroep doen op gastspelers uit het Luikse en het Antwerpse. Ondertussen werd er verhuisd naar de sporthal van het Koninklijk Atheneum in de Jodenstraat om meer ruimte te creëren voor een steeds uitbreidende jeugdwerking. STBB ’81 verhuisde mee en speelde er steeds de voormatchen van de senioren van 2de nationale (1993-1994). Na al die jaren telde de club ook terug 4 jeugdploegen.
Degradaties, fusies, promoties,... volgden elkaar op
Bij het begin van het seizoen 1994-1995 was het bestuur o.l.v. Jules Elen volledig ontslagnemend. De nieuwe nood-voorzitter Ludo Van Beeck verraste de media met een vrijwillige degradatie naar 2de provinciale. Door deze overwogen terugstap vertrokken E. Vanwelkenhuysen en E. Jungbluth naar Beringen (3de nationale), M. Verstraeten, J. Mousseau naar Bree (2de nationale). Ouderdomsdeken P. Schiltz en Jo Sneyers werden terug naar de oude stal gehaald en vulden met hun ervaring de jonge kern uitstekend aan. Toen ook P. Lesuisse de rangen vervoegde, stevende de ploeg rechtstreeks naar de titel. Ondanks meerdere pogingen van oud-voorzitter Jules Elen en Ludo Van Beeck om de 3 Truiense club tot een alliantie te brengen, scheiden de wegen van STBB, Trubac en STBB ’81 zich nu pas echt. Steven Putzeys en enkele ontgoochelende jongeren kozen voor STBB ’81 dat terugkeerde naar sporthal Tuinwijk. STBB bleef in de sporthal Jodenstraat en eindigde op de 5de plaats, terwijl Trubac zijn eigen leventje bleef leiden.
Op het einde van het seizoen 1995-1996 besloten STBB en STBB ’81 om een definitieve fusie te vormen. De bedoeling was om een ambitieuze club te maken met een stevige ploeg, die op termijn nationaal zou moeten kunnen spelen, ondersteund met een degelijke jeugdwerking. Verder was het alleszins de bedoeling om met zoveel mogelijk spelers uit eigen regio en van beide clubs te spelen. De nieuwe club behield het stamnummer 0267 en de geel-blauw kleuren. Dit om het 50-jarig bestaan van de club niet in het gedrang te brengen. Guy Roosen werd de nieuwe voorzitter van de Koninklijke Sint-Truidense Basketball. STBB eindigde dat seizoen in 1ste provinciale op een gedeelde 1ste plaats samen met Houhalen ’90 en kon in extremis, door forfait van laastgenoemde club, promoveren naar 4de nationale afdeling. Een schitterend vooruitzicht temeer daar deze promotie samenviel met het 50-jarig bestaan van de club. KSTBB telde dan een 120-tal leden waaronder een 15-tal bestuursleden, een senior- en reserveploeg, een juniorploeg, een kadettenploeg, 2 miniemenploegen, een pupillenploeg, een benjaminploeg en voor het eerst ook een microbenploeg.
Ondertussen was Trubac (gesticht in 1978) een eigen succesvol leven gaan leiden. Tussen 1994 en 1997 imiteerden ze het koninginnenstuk van de moederclub uit de 70-jaren en promoveerden in 4 opeenvolgenden seizoenen van 2de provinciale naar 2de nationale. Toch bleek 2de nationale wat te hoog gegrepen en reeds in 1998 ging de club terug een trapje lager spelen. Jean Lesuisse – oud-speler van STBB – stond aan het roer van een erg Limburgs getint team, met o.a. Sneyers, Reekmans, Brabanders, Bongaerts, Vanwelkenhuysen, Lowette, Verstraeten, …
Sint-Truiden was inmiddels een Koninklijke vereniging geworden en schommelde zowat tussen de provinciale en nationale reeksen. In 1998 – net voor promotie naar 4de nationale – kozen een paar spelers op de valreep voor andere oorden en beslistte KSTBB, op de valreep vrijwillig naar 3de provinciale te degraderen. De komst en de doorgroei van jeugdwerking was eigenlijk wat de oorzaak van het wegdeemsteren van het enthousiasme bij de club. Op vraag van verscheidene clublievende basketliefhebbers onstand dan de vraag tot algemene samenwerking van beide clubs. Na nog enig overleg en onderhandeling kwam het er dan toch van.
Het millenium... een nieuwe start
De besturen van KSTBB, ondertussen terug naar 1ste provinciale, en Trubac komen tot een akkoord, samen met de gemeente en een nieuwe beheerraad en fusioneren.
De club wordt “Koninklijke Xenia Tours Basketbal Sint-Truiden”, naam van het bedrijf van de hoofdsponsor, de flamboyante Patrick Schollaert. Louis Casteels wordt peetvader, Danny Marguillier algemeen manager, Paul Fransen voorzitter en er komt een beheerraad.
In 2003 wordt de verdiende plaats in 2de nationale terug ingenomen. Ieder jaar opnieuw is het hard werken om met een beperkt budget rond te komen en toch het hoofd boven water te houden. Met regionale trainers-coaches (Bongaerts, Vandesompel, Souveryns), Sint-Truidense (Leenen, Bullen, Neyens, Souveryens,…) en andere (Mangelinckx, Willegems, Pieter jan Van Hoecke, …) en Odell Hodge, slaagt de club er nog in om het 60-jarig jubilieum te halen, maar in 2009 haalt de club net het einde van het seizoen niet.
Sinds een 12-tal jaren heeft de clubleiding het nu over een andere boeg gegooid.
Met een doordreven visie, voornamelijk gebaseerd op een intense en professionele jeugdwerking o.l.v. bekwame en hoog-gequoteerde trainers proberen we eigen jeugd zoveel mogelijk te laten functioneren en te integreren in de club. We hebben van in het begin geopteerd om zowel landelijk als provinciaal te speler: sociaal, sportief en organisatorisch bijgestuurd.
In onze beleidsnota en toekomstvisie zullen realistische doorgroei en continuiteit, sociaal engagement – vooral naar jeugd toe – hoog in het vaandel blijven staan.
Bij KSTBB is JEUGD toekomst en heeft toekomst.